Γράφει η Στέλλα Ν. Καραμήτρου
Πλησιάζει το Πάσχα. Η μεγαλύτερη γιορτή της Χριστιανοσύνης. Ίσως για αυτό τώρα ακόμη περισσότερο σκέφτομαι την σχέση μας με τη «θρησκεία». Για τους περισσότερους οι μέρες αυτές είναι μια αφορμή για δώρα, γλέντια, σουβλίσματα, ταξίδια.
Πόσοι άραγε στο διάστημα αυτό εξετάζουμε σε βάθος, διεισδύουμε στο κήρυγμα του Ιησού; Πως γίνεται τα μηνύματα αγάπης να μετατράπηκαν σε καλοπέραση και κατανάλωση;
Δεν είναι όμως μόνον η συγκεκριμένη περίπτωση διαστρέβλωσης της θρησκείας. Οι οπαδοί του βουδισμού έκαναν την διδασκαλία του θρησκεία και απεικόνισαν τον ίδιο ενώ ο Βούδας δεν ίδρυσε ποτέ
θρησκεία όπως και δεν ήθελε την απεικόνιση της μορφής του. Τον ενδιέφερε μόνον η ενδοσκόπηση, η συμπόνια, η άσκηση, το έλεος. Και τώρα οι ειρηνιστές πιστοί βουδιστές της Μιανμάρ κυνηγάνε τους
Ροχίνγκα συμπατριώτες τους απλώς και μόνον επειδή είναι μουσουλμάνοι και όχι βουδιστές.
Η Μέση Ανατολή φλέγεται για ασήμαντους λόγους, για μας τους τρίτους, εξαιρετικά σημαντικούς όμως για τους ίδιους. Σουνίτες και Σιίτες αντιμάχονται εδώ και αιώνες. Οι διαφορές τους δεν είναι καν
θρησκευτικές. Διότι πιστεύουν στον ίδιο θεό, τον Αλλάχ, έχουν τον ίδιο Προφήτη, τον Μωάμεθ και το ίδιο ιερό βιβλίο, το Κοράνι. Η διαφορά τους έγκειται στο ότι η διαδοχή του προφήτη για τους μεν έπρεπε να πάει
σε συγγενή για τους δε, όχι.
Αλλά και εμείς οι ορθόδοξοι μήπως δεν αποσχιστήκαμε από τους Καθολικούς για το Filioque και για το «ομοούσιος» ή «ομοιούσιος»; Και οι Καθολικοί δεν έσφαξαν τους διαμαρτυρόμενους την Νύχτα του Αγίου
Βαρθολομαίου; Χριστιανοί όλοι μας…..
Ο Χριστός, ο Βούδας και ο Μωάμεθ κήρυξαν την συμπόνια, την αγάπη και την αδελφοσύνη, ωστόσο οι πιστοί των θρησκειών που ίδρυσαν σφάζονται ακόμη και μεταξύ τους.
Τουλάχιστον οι σοφοί Αρχαίοι Έλληνες πολεμούσαν για τον πόλεμο, για την κατάκτηση και την επέκταση. Δεν χρειάζονταν θρησκευτικές πεποιθήσεις και αφορμές. Δεν προσηλύτιζαν αλλά κατακτούσαν. Ένα
παράδειγμα είναι ο διάλογος των Αθηναίων με τους Μηλίους από τον Θουκιδίδη.
Η θρησκεία είναι παρηγοριά του ανθρώπου απέναντι στον θάνατο, τον πόνο, τη φθορά. Πως γίνεται λοιπόν να φέρνει τον θάνατο, τον πόνο, τη φθορά; Κηρύττει την μελλοντική αιώνια ζωή και φέρνει τον άμεσο
θάνατο. Σπέρνει το μίσος ενώ υμνεί την αγάπη.
Όσο λοιπόν προχωρούμε στην Μεγάλη Εβδομάδα και πλησιάζουμε στην Ανάσταση ας αναλογιστούμε όχι μόνον τι γιορτάζουμε αλλά και τι πραγματικά θέλουμε να γιορτάσουμε.