Γράφει η Στέλλα Ν. Καραμήτρου
Με την φράση αυτή ξεκινά το ποίημα της Ζωής Καρέλλη, το οποίο γράφτηκε έναν χρόνο μετά την πλήρη κατάκτηση του δικαιώματος για το εκλέγειν και εκλέγεσθαι των γυναικών στην Ελλάδα. Ο κόσμος φαινόταν πως είχε αρχίσει να αλλάζει. Οι γυναίκες πια σπούδαζαν, έβγαζαν την ποδιά για να ντυθούν την φούστα-μπλούζα εργασίας, παντρεύονταν με πολιτικό γάμο, το προικοσύμφωνο αποτελούσε παρελθόν. Ναι, στις κοινωνίες του Δυτικού κόσμου οι εποχές άλλαξαν πολύ, τα θέματα ισότητας των φύλων, νομικά τουλάχιστον έχουν τακτοποιηθεί σε ικανοποιητικό βαθμό. Είναι πολύ καλύτερα αν αναλογιστούμε τον εφιάλτη που βιώνουν οι γυναίκες σε άλλα μέρη του κόσμου, όταν τις υποχρεώνουν να παρακολουθήσουν την εκτέλεση των συζύγων τους, όταν τις βιάζουν και τις κακοποιούν, όταν απελπισμένες μητέρες προσπαθούν να εξασφαλίσουν λίγο φαγητό για τα παιδιά τους. Τι να πεις για τις γυναίκες αυτές;
Όμως ακόμη και αν η κατάσταση είναι καλύτερη συγκριτικά με το παρελθόν δεν είναι καλύτερη με αυτό που θα έπρεπε να είναι. Παρά τους νόμους και τις θεσμοθετήσεις, τις εκδηλώσεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα, δεν άλλαξε αυτό που συμβαίνει πίσω από τις κλειστές πόρτες σε μεγαλουπόλεις και σε απομακρυσμένα χωριά, σε παντρεμένες και ανύπαντρες, σε μορφωμένες και αμόρφωτες, σε γραφεία επιχειρήσεων και σε στάνες, σε γυναίκες σαν εμένα και σαν εσένα, στις μάνες μας, στις αδερφές μας. Γυναίκες που είναι παντού και πάντα, που αγωνίζονται, που προσπαθούν, που πληρώνουν λογαριασμούς, που τρέχουν σπριντ με γόβες στιλέτο, που χτυπούν πρωτιές σε αθλητισμό και επιστήμες, που πετυχαίνουν σε ότι επιλέξουν να ασχοληθούν.
Γυναίκες με θάρρος, άποψη και γνώσεις εξακολουθούν να συνεχίζουν την πορεία που χάραξαν οι πρωτοπόρες φεμινίστριες και ακτιβίστριες, ανοίγοντας ωστόσο νέους δρόμους. Αγωνίστριες που διεκδικούν έναν καλύτερο κόσμο για όλες και όλους. Ηρωίδες που μας δίνουν έναν ακόμη λόγο να ελπίζουμε σε ένα πιο αισιόδοξο αύριο. Εξάλλου η ελπίδα είναι γένους θηλυκού. Για αυτό η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας θα πρέπει να τιμάται κάθε μέρα για να μπορέσουμε επιτέλους κάποια στιγμή να απελευθερωθούμε, γυναίκες και άνδρες, από τα στερεότυπα που μας εγκλωβίζουν. Η προσπάθεια συνεχίζεται…..
Εγώ γυναίκα, η άνθρωπος,
ζητούσα το πρόσωπό Σου πάντοτε,
ήταν ως τώρα του ανδρός
και δεν μπορώ αλλιώς να το γνωρίσω.
Ποιος είναι και πώς
πιο πολύ μονάχος,
παράφορα, απελπισμένα μονάχος,
τώρα, εγώ ή εκείνος;
Πίστεψα πως υπάρχω, θα υπάρχω,
όμως πότε υπήρχα δίχως του
και τώρα,
πώς στέκομαι, σε ποιο φως,
ποιος είναι ο δικός μου ακόμα καϋμός;
Ω, πόσο διπλά υποφέρω,
χάνομαι διαρκώς,
όταν Εσύ οδηγός μου δεν είσαι.
Πώς θα δω το πρόσωπό μου,
την ψυχή μου πώς θα παραδεχτώ,
όταν τόσο παλεύω
και δεν μπορώ ν’ αρμοστώ.
«Ότι διά σου αρμόζεται
γυνή τω ανδρί.»
Δεν φαίνεται ακόμα το τραγικό
του απρόσωπου, ούτε κι εγώ
δεν μπορώ να το φανταστώ ακόμα, ακόμα.
Τι θα γίνει που τόσο καλά,
τόσα πολλά ξέρω και γνωρίζω καλλίτερα,
πως απ’ το πλευρό του δεν μ’ έβγαλες.
Και λέω πως είμαι ακέριος άνθρωπος
και μόνος. Δίχως του δεν εγινόμουν
και τώρα είμαι και μπορώ
κι είμαστε ζεύγος χωρισμένο, εκείνος
κι εγώ έχω το δικό μου φως,
εγώ ποτε, σελήνη,
είπα πως δεν θα βαστώ απ’ τον ήλιο
κι έχω τόσην υπερηφάνεια
που πάω τη δική του να φτάσω
και να ξεπεραστώ, εγώ,
που τώρα μαθαίνομαι και πλήρως
μαθαίνω πως θέλω σ’ εκείνον ν’ αντισταθώ
και δεν θέλω από κείνον τίποτα
να δεχτώ και δε θέλω να περιμένω.
Δεν κλαίω, ούτε τραγούδι ψάλλω.
Μα γίνεται πιο οδυνηρό το δικό μου
ξέσκισμα που τοιμάζω,
για να γνωρίσω τον κόσμο δι’ εμού,
για να πω το λόγο δικό μου,
εγώ που ως τώρα υπήρξα
για να θαυμάζω, να σέβομαι και ν’ αγαπώ,
εγώ πια δεν του ανήκω
και πρέπει μονάχη να είμαι,
εγώ, η άνθρωπος.
Ζωή Καρέλλη
.