Ζούμε πια, είτε το αποδεχόμαστε είτε όχι, στο Κυβερνοδιάστημα (Cyberspace). Ο όρος ανήκει στον William Gibson, όπου όλα τα μέσα, ακουστικά, οπτικά, τηλεφωνικά, τηλεοπτικά, κεραίες και δορυφόροι συνιστούν το αχανές αυτό διάστημα. Η τεχνολογία και η πληροφορική έχει γίνει μόδα που λίγοι την καταλαβαίνουν μα πολλοί την φορούν «καμαρωτοί».
Στον σύγχρονο ψηφιακό κόσμο λοιπόν, όπου η κυκλοφορία των εντύπων είναι περιορισμένη έως και απαγορευτική αφού η εισβολή του «ψηφιακού λόγου» έχει εκτοπίσει από τον δημόσιο βίο το χαρτί, όσοι επιμένουν να εκδίδουν περιοδικάμε την παραδοσιακή έντυπη μορφή, μοιάζουν «Δον Κιχώτες» που διακινούν τα οράματα, τον στοχασμό και την γραφή τους με έναν τρόπο που παραμένει ελκυστικός, γοητευτικός και τώρα πια ανατρεπτικός.
Η καλύτερη απόδειξη αυτής της ευαισθησίας που επιμένει είναι το πολύτιμο περιοδικό του Συλλόγου Αλεξανδρουπολιτών Αττικής, «Ο Φάρος της Αλεξανδρούπολης», το οποίο αισίως κυκλοφόρησε το 76ο τεύχος του.
Πρόκειται για ένα περιοδικό που λειτουργεί ως θησαυροφυλάκιο της μνήμης ατομικής και συλλογικής, ως ένα τραίνο σωτηρίας που κάθε βαγόνι του είναι γεμάτο με πολύτιμε παρακαταθήκες, ως μια κορυφογραμμή και σηματοδότης της Αλεξανδρούπολης. Από τα πλούσια και ενδιαφέροντα περιεχόμενα του τεύχους διαλέγω να επισημάνω το τεκμηριωμένο και αποκαλυπτικό άρθρο του Παντελή Αθανασιάδη «Η Μάνα του Στρατιώτη», το αναστοχαστικό κείμενο του Ζαφείρη Αλεξιάδη «Η Αλεξανδρούπολη του χθες-στη δεκαετία του 1940», το ιστορικό ντοκουμέντο του Πέτρου Αλεπάκου «Χαρίσιος Βαμβακάς- ο ευφυής πολιτικός πίσω από την ενσωμάτωση της Θράκης και το επιστημονικό άρθρο της Μαρίας Μποτσιβαλή «Το ΠΟΠ λάδι της Μάκρης, ο κατηφές και η μνήμη».
Ιδιαίτερη αναφορά πρέπει να γίνει στις σελίδες που αφιερώνει το περιοδικό για τις προσωπικότητες της Αλεξανδρούπολης που κοιμήθηκαν πρόσφατα, Γιώργος Φουτζιτζίδης, Βαγγέλης Φουντουκίδης, Χρήστος Γεροντόπουλος, Στέλιος Βαγενάς, Άγγελος Αγγελίδης.
Το εξώφυλλο και το οπισθόφυλλο κοσμούνται από τις φωτογραφίες της Κυριακής Δήμτσα.