Γράφει η Στέλλα Ν. Καραμήτρου
Tο φετινό καλοκαίρι, εν μέσω της μερικής χαλάρωσης στις παραστάσεις και εκδηλώσεις λόγω του κορονοιού που οδήγησε στην παρουσίαση πολλών θεατρικών δρωμένων , η παράσταση που έγινε σημείο θετικής αναφοράς και διαλόγου ήταν οι <Βάκχες> του Ευριπίδη σε μετάφραση Γιώργου Χειμωνά, σκηνοθεσία Νικαίτης Κοντούρη και με πρωταγωνιστή τον Άκη Σακελλαρίου.
Οι <Βάκχες>, ένα έργο που σχετίζεται με την έκσταση και το χάσιμο των ανθρώπινων ορίων, στην εκδοχή της Ν. Κοντούρη, κυριαρχεί το πάθος, η σύγκρουση, η τελετουργία και κυρίως η … μουσική. Η μουσική του ανήκει σ ένα μουσικό σχήμα, που με την μελωδική κατάθεση του τα τελευταία χρόνια έχει ανατρέψει τους μουσικούς δρόμους της χώρας , έχει κατακτήσει μια μοναδική και εξαιρετική ταυτότητα και γράφει λαμπρές σελίδες στην καλλιτεχνική ιστορία της Ελλάδας(και όχι μόνο).Ο λόγος για τους ΘΡΑΞ ΠΑΝΚC. Την μπάντα που πάντρεψε τις θρακιώτικες λύρες με τις ηλεκτρικές κιθάρες και δημιούργησε το σύμπαν της <πανκοπανηγυροψυχεδέλειας>.
Το ριζοσπαστικό μουσικό είδος του Θρακιώτικου συγκροτήματος ντύνει μουσικά την ριζοσπαστική παράσταση των <Βακχών> , και σύμφωνα με τις θεατρικές κριτικές, βασική ορμή και έμπνευση της αλλά και ο παράγοντας που την διαφοροποιεί από τις δεκάδες προηγούμενες παραστάσεις και εκδοχές του έργου, είναι ο άξονας πάνω στον οποίο δομήθηκε και αναπτύχθηκε ο μύθος του Διόνυσου και της λατρείας του. Όπως μας είπαν χαρακτηριστικά: ” Οι άνθρωποι που γίνονται αγέλη και κατασπαράσουν τα ίδια τους τα παιδιά όταν διαταράσσεται η ισσοροπία της Θεάς Φύσης από την αλόγιστη συμπεριφορά τους”. Ο πρωταγωνιστής της παράστασης Α. Σακελλαρίου συμπληρώνει πως “οι ΘΡΑΞ ΠΑΝΚC είναι παιδιά που μεταφέρουν με υγεία και φρέσκια ματιά την τεράστια δεξαμενή της παράδοσης. Το αρχέγονο στοιχείο των θρακιώτικων ρυθμών , των πιο παγανιστικών , έδεσε με την αρχέγονη διάσταση της Βακχείας”.