«Ας κρατήσουν οι χοροί». Το τραγούδι που έγραψε και τραγούδησε για πρώτη φορά ο Δ. Σαββόπουλος το 1983, από τον ρυθμό και την ερμηνεία σου δημιουργεί χαρά, ελπίδα και αισιοδοξία. Σε συνεπαίρνει. Μέσα από τον ξεσηκωτικό ρυθμό του, μιλά για μια παρέα σύγχρονων Ελλήνων που την συνδέει με την Ελληνική Ιστορία. Όποτε το ακούω, συγκινούμαι. Ίσως γιατί περιγράφεται η ηθογραφία της Ελλάδας που ζήσαμε όλοι τα τελευταία σαράντα χρόνια.
Τηρώντας, υποχρεωτικά, τις αποστάσεις και όλα τα μέτρα προστασίας που ορίζει η παρούσα υγειονομική κατάσταση, το τραγούδι οπτικοποιήθηκε με καλαισθησία και αρμονική ενορχήστρωση, στον επιβλητικό χώρο του Καλλιμάρμαρου και με μορφές που κινούνταν με πλαστικότητα και χάρη. Οι εικόνες που μας χάρισαν ήταν πραγματικά εξαιρετικές.
Θυμήθηκα τις μέρες που ζήσαμε το 2004. Τότε που δούλεψαν όλοι και όλα «ρολόι». Τότε που απολαύσαμε, άλλοι από τις οθόνες της τηλεόρασης και άλλοι -περισσότερο τυχεροί- από τα καθίσματα του Ολυμπιακού Σταδίου, τις φαντασμαγορικές τελετές έναρξης και λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004. Τότε, το «Ας κρατήσουν οι χοροί» ακούστηκε στην τελετή λήξης και ξεσήκωσε όλο το Στάδιο. Όλοι σηκώθηκαν όρθιοι. Γιορτάζαμε την επιτυχημένη ολοκλήρωση της εθνικής προσπάθειας, μόνο που τότε οι συνθήκες ήταν ευνοϊκές.
Το τραγούδι αυτό παρουσιάστηκε σε βίντεο κλιπ για την Επέτειο των 200 χρόνων από την Επανάσταση του 1821. Το αποτέλεσμα ήταν καλλιτεχνικά άψογο.
Ωστόσο, τι μπορούμε να φυλάξουμε από το 1821; Μόνο την χαρά και το γλέντι;
Πριν από διακόσια χρόνια, μια χούφτα άνθρωποι έβαλαν το «εμείς» πάνω από το «εγώ», αψηφώντας τις πιθανότητες αποτυχίας, πολέμησαν για την ελευθερία, πολλές φορές με το τίμημα της ζωής τους. Αγωνίστηκαν για τον απώτερο σκοπό με κόπο, αυτοθυσία, στέρηση. Με προσήλωση και πίστη. Στον αγώνα αυτόν τότε δεν υπήρχε ψήγμα χαράς, ακόμη. Μόνο ακλόνητο πείσμα. Και οι λίγοι πέτυχαν πολλά.
Τι πρέπει να διαφυλάξουμε 200 χρόνια μετά;
Την ευγνωμοσύνη, που χάρη στην προσήλωση των ανθρώπων εκείνων για την ανεξαρτησία, σήμερα ζούμε σε μια ελεύθερη χώρα.
Όχι όμως άλλο γλέντι. Όχι τώρα. Δεν γιορτάζουμε την Ολυμπιάδα του 2004. Η περίοδος που βιώνουμε από τον Φεβρουάριο του 2020 με την πανδημία αλλά και με την κρίση στα ελληνοτουρκικά, μας καλούν να είμαστε σε επαγρύπνηση και εγρήγορση. Μας καλούν να ανασυνταχθούμε. Αφαιρώντας κάθε τι που είναι περιττό, τι μένει; Το «εμείς» ή το «εγώ»; Ποιοι είμαστε; Ποιοι θέλουμε να παραμείνουμε; Μπορούμε να θυσιάσουμε κάτι από το «εγώ» για το «εμείς»; Ποιος είναι ο κοινός μας στόχος; Διακόσια χρόνια πριν ο κοινός στόχος ήταν η ελευθερία. Διακόσια χρόνια μετά ο καθένας μας, αν ερωτηθεί, θα πει κάτι διαφορετικό.
Συνεπώς, αυτό που πρέπει να διαφυλάξουμε και να διατηρήσουμε από το 1821 είναι η εθνική αυτογνωσία και αυτοπεποίθηση. Με μια σύγχρονη ματιά και με οδηγό τις λιτές αξίες του ένδοξου παρελθόντος.