Γράφει η Στέλλα Ν. Καραμήτρου.
Άφωνη. Απέναντι στην ανθρώπινη φύση. Που μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος, πέρα από τον νου, πέρα από τον ίδιον, πέρα από όλα. Η δύναμη του σώματος και του μυαλού που στοχεύει στο κακό. Πως καθοδηγούνται οι άνθρωποι στην βία; Πως μπολιάζονται από την βία; Η σύγχρονη δυστοπική ελληνική πραγματικότητα. Από την Ελένη στην Τζεβριέ. Από το Διδυμότειχο στην Αλεξανδρούπολη, ένα τσιγάρο δρόμος για τα φαλλοκρατικά <αντράκια> που θεωρούν ότι οι γυναίκες τους ανήκουν, ότι είναι ιδιοκτησία τους, ότι πρέπει να υποτάσσονται στις επιθυμίες του <άνδρα του πολλά βαρύ>.
Σήμερα όλες ονομαζόμαστε Τζεβριέ. Αύριο θα επανέλθουμε στην ταυτότητα μας. Σήμερα
όμως είμαστε οι σύζυγοι, οι σύντροφοι, οι αδελφές, οι μητέρες, οι κόρες , που υφιστάμεθα
στο σώμα μας, στην ψυχή μας την έμφυλη και σεξουαλική βία. Είμαστε, όπως και η
Τζεβριέ, θύματα της σύγχρονης δυστοπικής ελληνικής πραγματικότητας , που ανέχεται και
παράγει τις ακραίες και θανατηφόρες μορφές έμφυλης βίας δηλαδή τις ΓΥΝΑΙΚΟΚΤΟΝΙΕΣ.
Ο <εχθρός> είναι προ των πυλών. Τώρα είναι η ώρα της αντίδρασης. Για να μην γίνουν 17
οι γυναίκες-θύματα μέσα στο 2021.Όλες, χριστιανές και μουσουλμάνες, είμαστε τα
υποκείμενα που υφιστάμεθα την άσκηση ενδοοικογενειακής και συντροφικής
βίας, ψυχολογικής και συναισθηματικής βίας, σεξουαλικών επιθέσεων και παρενοχλήσεων, βιασμών νεαρών κοριτσιών.
Τώρα ήρθε η ώρα να ενεργοποιηθούμε και τοπικά. Θεσμοί, γυναικείες οργανώσεις, σύλλογοι. Από
όλους ,έχω την προσδοκία ότι πρώτη το καθήκον της θα κάνει η Μητρόπολη.
Σήμερα το όνομα μου είναι Τζεβριέ.