Του Μητροπολίτη Αλεξανδρουπόλεως κ. Ανθίμου
Η Εκκλησία δεν συνηθίζει να βγάζει «κοινά» ανακοινωθέντα με άλλους συλλογικούς φορείς. Επειδή έχει την αυτοσυνειδησία ότι ο λόγος της διαθέτει θεία μοναδικότητα και δεν συμμερίζεται κοσμικές στοχεύσεις. Το «κοινό δελτίο τύπου» που εξαπέλυσαν Κυβέρνηση και Ιερά Σύνοδος, φανερώνει την κοινή αγωνία των δύο κορυφαίων θεσμών της Πατρίδος μας για τον κοινό σκοπό που υπηρετούν: τον άνθρωπο. Η Κυβέρνηση «διακονεί το τραπέζι» του (Πραξ. 6,2) και η Εκκλησία «καλλιεργεί το πνεύμα του» (Ιουδ. 19-20), ώστε με το σώμα και το πνεύμα του ανθρώπου να δοξάζεται ο Θεός (Α’Κορ. 6,20).
Οι αρνητές του εμβολιασμού σκοτώνουν τον άνθρωπο και τον καθιστούν «εργαλείο». Ενώ η Εκκλησία τον θεωρεί κορωνίδα της Δημιουργίας «για χάρη του οποίου πέθανε ο Χριστός» (Ρωμ. 14,15). Ο άνθρωπος δεν είναι λίπασμα με το οποίο θα καλλιεργείται σε θερμοκήπιο κάποια ιδεολογία, δεν είναι η λιπαντική ουσία με την οποία θα γρασάρεται κάποιος μηχανισμός. Για να ζήσει ο άνθρωπος ενανθρώπησε ο Χριστός, για να εκπληρώσει κάθε προφητεία, για να εξαλείψει κάθε φόβο, για να καταστήσει τον άνθρωπο ελεύθερο και κύριο του εαυτού του. Οπότε οτιδήποτε υποδαυλίζει την πανδημία και σκοτώνει τον άνθρωπο, δεν είναι του Θεού. Οτιδήποτε εδράζεται στο φόβο «…για όσα έρχονται», δεν είναι του Ευαγγελίου. Οτιδήποτε σκλαβώνει τον άνθρωπο στο κοντινό ή στο μακρινό μέλλον, είναι ψέκασμα που αλλοιώνει το «κατ’εικόνα Θεού ανθρώπινο πρόσωπο».
Μέχρι τώρα, η Ιερά Σύνοδος υπήρξε ανεκτική στις ανερμάτιστες περιδεείς συνειδήσεις, υπήρξε συμβουλευτική προς τις αρρωστημένες θρησκοληπτικά αναπηρικές προσωπικότητες, που δεν αντέχουν να σηκώσουν την ευθύνη τους απέναντι στη ζωή τους, υπήρξε υπερβολικά συγκαταβατική στους ανίκανους ψευτοδιαχειριστές «πνευματικούς» της μίζερης αυτοϊκανοποίησης τους. Και ίσως «αυτή η ορθότης, μάλλον, είν’η αιτία της μομφής», που έκανε σεβαστό Ιεράρχη να ομολογήσει «πήραμε πολλούς στο λαιμό μας».
Όμως, το άριστο κοινό ανακοινωθέν, της τεράστιας συμβολικής σημασίας επισκέψεως του Πρωθυπουργού στον Αρχιεπίσκοπο και την ΔΙΣ, δεν αφήνει πλέον περιθώρια ανοχής.