Ένα κοινωνικό φαινόμενο που στο παρελθόν είχε ρόλο στην αστικότητα είναι αυτό της αναγραφής συνθημάτων στους τοίχους μιας πόλης. Εκφράζοντας πρωτοτυπία και καλλιτεχνικότητα στο περιεχόμενο και το στυλ, αποτέλεσαν ένα ιδιόμορφο δρόμο ατομικής και συλλογικής έκφρασης όπου σε πολλές περιπτώσεις υπήρχε ποιητικό χρώμα και ευφυϊα.
Το φαινόμενο αυτό με την πάροδο του χρόνου εκφυλίστηκε. Από απόπειρα «απονάρκωσης των ανθρώπων», κατάθεσης αστικών αγωνιών και ιδεολογικών αναζητήσεων, μεταμορφώθηκε σε μέσο κακοποίησης τοίχων και οδών, βανδαλισμού κτηρίων, έκφρασης ατομικής ματαιοδοξίας και ύβρεως, επιθετικών και προσβλητικών μηνυμάτων.
Αντί να βυθιστούν στο τετράδιο για να εκφράσουν τους στοχασμούς τους ή να τους δημοσιοποιήσουν στο διαδίκτυο, επιλέγουν οι σύγχρονοι βάνδαλοι τα μεγάλα εμφανή γράμματα με προκλητικά slogans. Οι δρόμοι, σε αυτήν την περίπτωση, δεν έχουν την δική τους ιστορία που κάποιος τις έγραψε στον τοίχο με μπογιά. Εδώ μιλάμε για μουτζούρες, βαρετά αθλητικά συνθήματα που χαράζονται ανεξίτηλα στις ψυχές των οπαδών ή ακόμα και διάφορες ομάδες αδιάφορων ανθρώπων που θέλουν να μας θυμίζουν πως πέρασαν από κάποιον δρόμο λες και μας ενδιαφέρει η ελλειμματική τους έκφραση σε κάθε είδους επιφάνεια που πέφτει θύμα νυχτερινών δραστών.
Οι τοίχοι της Αλεξανδρούπολης είναι μάρτυρες αυτής της κακοποίησης. Στο κέντρο και στις γειτονιές της, σε οικίες και πολυκατοικίες όπου και να στρέψεις το βλέμμα σου θα δεις το ρυπαρό «έργο» δύστροπων και χολερικών χεριών. Είναι προφανές ότι κάθε μήνυμα που προσπαθεί να περάσει ο κάθε βάνδαλος «τοιχογραφιάς», δεν γίνεται ποτέ αποδεκτό από τον μέσο πολίτη. Η παντελής ατιμωρησία που επικρατεί στην πόλη ας λάβει τέλος. Η λήψη μέτρων αποτροπής βανδαλισμών είναι επιτακτική. Ας μπει επιτέλους ένα φρένο στην αδιανόητη αυτή ασχήμια. Οι φωτογραφίες, ενδεικτικές της κατάστασης, το επιβεβαιώνουν.
Στέλλα Ν. Καραμήτρου