Γράφει ο Γιώργος Μανιώτης
Στην ζωγραφική του εξαίρετου ζωγράφου Κυρίου Πασχάλη Αγγελίδη η ανθρώπινη μορφή(ανδρική ή γυναικεία) παραμένει ακέραια παρ’όλα όσα συμβαίνουν και έχουν συμβεί, μέσα στην αδιάκοπη ροή του πολιτισμού. Αυτό για τον ζωγράφο μας αποτελεί κόκκινη γραμμή που ποτέ δεν σκοπεύει να την παραβιάσει. Έτσι δηλώνει την πίστη του στον άνθρωπο, ακόμα και σ’αυτές τις ύστατες στιγμές που διανύουμε ως ανθρωπότητα. Δεν θα τον δείτε ποτέ, όπως πολλοί μοντέρνοι συνάδελφοι του να ζωγραφίζει τις ανθρώπινες υπάρξεις σαν μονόφθαλμες αμοιβάδες που συνυπάρχουν μέσα σε αναίμακτη ανθρωποφαγία γιατί έχει την βαθιά πεποίθηση και πιστεύει ότι μια τέτοια απεικόνιση που παρουσιάζει τους ανθρώπους σαν μια παραμορφομένη, άλαλη μάζα, εγκυμονεί για την τύχη όλων μας, μελλοντικούς κινδύνους ολοκληρωτισμού.
Διατηρώντας την ανθρώπινη μορφή ακέραια είναι σαν να διατρανώνει παντού τον σεβασμό του στον ανθρωπισμό, την αξιοπρέπεια στην απλή ζωή και στα ανθρώπινα δικαιώματα, τα κατακτηθέντα με θυσίες, αιματοχυσίες, μάχες και αγώνες. Ένας ολόκληρος πολιτισμός σαν μέγα ερπυστριοφόρο άρμα βάλλει με φιλοσοφίες και θρησκείες, με όλα τα μέσα γενικώς που διαθέτει, εναντίον του σώματος το οποίο θεωρεί τον πλέον σημαντικό και κυρίαρχο εχθρό. Έχει σκοπό να το εξαερώσει και να το εξαφανίσει, επιτυγχάνοντας επι του ερημωμένου πεδίου πια την τέλεια υποταγή και χειραγώγηση επι της σκόνης και των χιλιάδων πρόωρα χαμένων νέων ανθρώπων. Για αυτό είναι τόσο σημαντικό γεγονός η διατήρηση της ανθρώπινης μορφής στην ζωγραφική του Κυρίου Πασχάλη Αγγελίδη. Είναι σαν ο εξαίρετος ζωγράφος, όσο περνάει από το χέρι του και τον χρωστήρα του, να υπερασπίζεται ακόμα μέχρι εσχάτων, το αγαθό της ζωής.Οι καιροί όμως είναι πονηροί και όσοι αθέατοι τους συντηρούν, εφευρίσκουν καινούριους τρόπους να στραφούν εναντίων των σωμάτων, όταν κατανοήσουν ότι τα παλιά τους κόλπα και οι πλοκές, λόγω της διαρκούς και αδίστακτης πολυχρησίας, έγιναν ορατά στους πληθυσμούς. Αυτούς τους καινούριους τρόπους φθοράς και καταπίεσης προσπαθεί να μας κάνει να συνειδητοποιήσουμε η ζωγραφική του Κυρίου Πασχάλη Αγγελίδη. Τι σκέφτηκαν λοιπόν οι έχοντες και κατέχοντες για να επιβάλουν μια νέα τάξη πραγμάτων σαν να βρισκόμασταν μπροστά στην αυγή μιας ριζικής και απέραντα ελπιδοφόρου αναγέννησης…;Όλα αρχίζουν με έναν στολισμό της κεφαλής. Κάτι σαν τιμητική διάκριση για μια εξαιρετική πράξη που πιθανόν να έχει φέρει σε πέρας ένα εκλεκτό άτομο. Μια φαρδιά χρυσοποίκιλτη ζώνη που γραπώνεται πάνω στο μέτωπο και μοιάζει με στέμα. Έτσι τιμητικά επιτυγχάνεται η αποκόλληση από το μέτρο και από το σύνολο των γύρω ανθρώπων. Στην αρχή τονίζει την ομορφιά των εφήβων και τους κάνει να αισθάνονται υπερυψωμένοι και απόλυτα ξεχωριστοί. Το κακό έχει ήδη αρχίσει γιατί η χρυσοποίκιλτη ζώνη είναι ολοζώντανη σαν μια σαρκοβόρος ιδέα ματαιοδοξίας που σιγά σιγά θέλει να καταλάβει όλο το εύρωστο σώμα. Επικολλάται στην σάρκα σαν δηλητηριώδης κισσός και θρέφεται από τα όνειρα και τις φιλοδοξίες των ζωντανών ανθρωπίνων υπάρξεων. Η χρυσοκεντημένη ζώνη αποκτά δική της ζωή, γίνεται μια δεύτερη φύση πάνω στα σώματα και ως μοχθηρός όφις καταλαμβάνει όλα τα μέλη τους. Τυλίγεται γύρω από το λαιμό, καταλαμβάνει την κεφαλή, ριζώνει στο στήθος, περιτυλίγεται γύρω από τα χέρια και τα κάτω άκρα, συσφίγγει και βαραίνει τα κορμιά, τα κάνει δυσκίνητα και τα αναγκάζει να διπλωθούν σε άβολες στάσεις που εμποδίζουν την ελευθερία της αναπνοής. Κανείς δεν τολμά να αποτινάξει από πάνω του τα σαρκοβόρα αυτά στολίδια που τον τυραννούν και τον βασανίζουν γιατί οι τιμητικές διακρίσεις έχουν θρέψει πάνω του, έχουν εισχωρήσει στις φλέβες του, έχουν γίνει μια δεύτερη φύση που όπως προείπαμε τον έχει καταπνίξει από παντού. Το λεπτό μεταξωτό ύφασμα με την πάροδο του χρόνου έχει γίνει στιλπνό έλασμα που περισφίγγει τα πάντα και που δεν επιτρέπει καμία πλέον κίνηση ελευθερίας. Οι άνθρωποι έχουν συνηθίσει την εθελοδουλία τους.
Οι άβολες καταστάσεις που περιφρουρούν και βαραίνουν τις ζωές τους τους έχουν γίνει οικείες και απαραίτητες. Έτσι αποφασίζουν να βολευτούν μέσα στον πόνο τους, να τον αφοπλίσουν με την συνήθεια και ως είναι φυσικό να συντονίσουν την ζωούλα τους μην ελπίζοντας το παραμικρό. Αυτό που τους τυραννεί και τους βαραίνει το επιλέξανε και το καλοδεχτήκανε οι ίδιοι προσωπικά εν πλήρη συνειδήσει. Τώρα πλέον τα επίκτητα αυτά στολίδια αποτελούν το ήμισυ της ύπαρξης τους. Πως είναι δυνατόν να απαλλαχτούν από το ήμισυ της ύπαρξης τους που έχει θρέψει πάνω τους; Αυτό δεν θα ήταν μια πράξη απελευθέρωσης αλλά ένας πραγματικός σφαγιασμός. Για αυτό φτάνω στο σημείο να παραδεχτώ ότι η ζωγραφική του Κυρίου Πασχάλη Αγγελίδη αγγίζει το τραγικό. Μέσα σε αυτό το άβολο καμίνι των βασάνων και του εκκωφαντικού πόνου που εν τέλει δεν συνηθίζεται, μέσα σε αυτή την παραζάλη οι περιπεπλεγμένοι στα δίχτυα της φιλοδοξίας και της ματαιοδοξίας τους άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν τις παγίδες που στήνουν δίπλα τους και κάτω από τα πόδια τους, οι πονηροί του κόσμου. Ακόμα και την ύστατη στιγμή οι θηλυκές υπάρξεις δεν κατανοούν αυτό που ζουν και καθώς αφήνουν τον εαυτό τους να χαθεί στην καταπακτή του κάτω κόσμου επιτρέπουν το κεφάλι τους να ανθίσει σαν μια ανθοδέσμη με πλαστικά πολύχρωμα λουλούδια ή σαν ένα κοτσάνι με ένα κακόμοιρο τριαντάφυλλο στην κορυφή σαν ύστατη απόδειξη χαράς και ευτυχίας. Οι αρσενικές υπάρξεις από την άλλη, πιο δυναμικές, τυλιγμένες στα λαμπερά τους ελάσματα αθλούνται πιστεύοντας ότι θα υπερπηδήσουν την κατάρα της μεγαλούπολης ή εργάζονται ψηλά σε ατσάλινες σκαλωσιές για να εξασφαλίσουν μια πραγματικότητα γεμάτη παιδιά, ψώνια, αυτοκίνητα, σπιτάκια και παράλληλα την μοναξιά των γηρατειών τους. Άλλοτε παίζουν με τις άχαρες κούκλες τους στο δικό τους κουκλοθέατρο που τους χαρίζει την ψευδαίσθηση ότι είναι κάποιοι σημαντικοί, οι οποίοι ορίζουν τις τύχες του γύρω κόσμου. Πολλες φορές γεμάτοι προσωπική οδύνη που δεν συνειδητοποιούν, προσπαθούν να χορογραφήσουν τον λαβύρινθο της σύγχυσης τους, σπαρασσόμενοι από τα αδιέξοδα σκέψεων και συναισθημάτων. Συχνά αποκαμωμένοι με κεφάλι βαρύ, τυλιγμένο με τις χρυσοποίκιλτες ζώνες που έχουν εξελιχθεί σε κοφτερά, λαμπερά ελάσματα, μισοσηκώνουν το καπάκι της ζωής τους και οσμίζονται τα σκοτάδια του κάτω κόσμου που τους αναλογούν αλλά δεν τολμούν το σάλτο μορτάλε. Τώρα όποιος αρνήθηκε να τιμηθεί και να στολιστεί με την χρυσοποίκιλτη ταινία της αποκόλλησης και του ανταγωνισμού και κράτησε το κορμί του καθαρό, διπλωμένος στα δυο, μέσα σε ένα στενόχωρο, χοντροκομμένο κλουβί, φυλακισμένος σαν ζωντανός νεκρός, καταδικασμένος να τελειώσει με αυτό τον τρόπο τις σκοτεινές και ανήμπορες μέρες του. Οι υπόλοιποι, όσοι δέχτηκαν τον ύπουλο στολισμό και οικεία βουλήσει αφομοίωσαν τις ιδέες της διάκρισης και μέχρι θανάτου ανταγωνισμού, περιπεπλεγμένοι ισοβίως σε βάσανα τυφλά χωρίς διέξοδο, μέσα σε δίνες παθών που δεν οδηγούν σε ένα σαφές συμπέρασμα, βλέπουν μέρα την μέρα, χρόνο τον χρόνο που περνά, το εύρωστο σώμα να νεκρώνεται σιγά σιγά και να καταντά στο τέλος ένα κέλυφος ξερό και άνυδρο του παλιού και ζωηρού εαυτού τους. Το σώμα τους γίνεται σαν αρχαίο άγαλμα ραγισμένο που το ξεθάβουν ύστερα από αιώνες και το φέρνουν στο φως για να θαυμάσουμε όλοι εμείς οι μπερδεμένοι και έντεχνα ξεγελασμένοι την δύναμη και τις δεξιότητες της παλαιάς αρχαίας τέχνης.
Εν πάση περιπτώσει η εξωτερική μορφή των ανθρωπίνων υπάρξεων στην σπουδαία ζωγραφική του Κυρίου Πασχάλη Αγγελίδη διατηρεί το εξωτερικό της σχήμα. Και αυτό αποτελεί στους σκοτεινούς καιρούς που ζούμε μια ύστατη ακροτελεύτια ελπίδα ότι ο υπερβολικός πόνος και τα εσωτερικά αδιέξοδα που μας έχουν περιτυλίξει μαζί με το ένστικτο αυτοσυντηρήσεως μας που σιγοκαίει στο βάθος, θα βρούν επιτέλους μια σωτήρια οδό η οποία θα μας οδηγήσει πίσω στην καθαρότητα και την νεκρανάσταση των σωμάτων.
 | ΑπάντησηΠροώθηση |