Τα τελευταία χρόνια η Αλεξανδρούπολη βιώνει έναν συγκρουσιακό και τοξικό ανορθολογισμό, ο οποίος μολύνει τον δημόσιο βίο που παράγει βαθύτατες παθήσεις στο σώμα της κοινωνίας. Πρωταγωνιστές ένας τέως και ένας νυν σε δημόσιο αξίωμα, το σημαντικότερο της πόλης.
Με σημείο έναρξης την εμμονική εχθροπάθεια του τέως, ξεκίνησε ένας “αγώνας” δικαστικών αγωγών και μηνύσεων κυρίως σε δημοσιογράφους και δημοσιολογούντες αλλά και πολιτικούς αντιπάλους.
Πρόκειται για ένα πρωτοφανές φαινόμενο που Πανελλαδικά δεν υπάρχει σε καμμία άλλη πόλη.
Ο τέως και ο νυν όταν νομίζουν ότι θίγονται ή συκοφαντούνται, αντί να υιοθετήσουν μια μέθοδο συνεννόησης, διαλόγου, επιχειρημάτων και πειθούς, συντάσσουν εξώδικα, μηνύσεις και αγωγές που σε αρκετές περιπτώσεις περιέχουν απαιτήσεις αποζημιώσεων χιλιάδων ευρώ και ποινών φυλάκισης.
Δυστυχώς αγνοούν ότι ο δημόσιος λόγος και η κριτική στους διαχειριστές της τοπικής εξουσίας δεν είναι μόνο μια υπόθεση ελευθερίας της έκφρασης αλλά και ένα δικαίωμα που στην δημοκρατία περιλαμβάνει ακόμα και την ατιμωρησία του ασεβή, του αγενή ή του ανάγωγου, η καλύτερη τιμωρία των οποίων είναι να μην τους δίνει ο “θιγόμενος” σημασία.
Σε αυτόν τον ιδιόμορφο πόλεμο υπάρχουν φυσικά και οι οπαδοί που πάσχουν από στραβισμό γιατί φοράν παραμορφωτικά γυαλιά. Βλέπουν μόνο την μια σκοτεινή πλευρά της εκφυλιστικής κατάστασης. Καταγγέλουν μόνον αυτόν με τον οποίο δεν έχουν σχέσεις, δεν τους συνδέουν κοινοί στόχοι. Ο δικός τους άνθρωπος, η πολιτική και προσωπική τους επιλογή είναι ένα “αθώο” και “αγνό” πρόσωπο. Ο μεταστατικός λαϊκισμός σε όλο το μεγαλείο του. Το κωμικοτραγικό στοιχείο είναι ότι ο πρώτος διδάξας των καθεστωτικών μηνύσεων και εξωδίκων καλεί τον νυν να απολογηθεί για πρακτικές που ο ίδιος θεσμοθέτησε, ξεχνώντας την ρήση “στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάνε για σκοινί”.
Ένας τέως και ένας νυν αδικούν βαρύτατα την Αλεξανδρούπολη. Μεταμορφώνουν στο μυαλό τους την πόλη στην ταινία western “Μονομαχία στο Ελ Πάσο”. Δεν γνωρίζουν τις έννοιες “πολιτικός πολιτισμός”, “συνεννόηση”, “διαλλακτικότητα”, “συναίνεση”. Ο φανατισμός είναι εύφλεκτη ύλη. Καίει μυαλά. Κυρίως όμως καίει ζωές, είτε όταν διεκδικεί δικαιώματα, είτε όταν διεκδικεί δικαιώματα πολιτικής ορθότητας.